setareh

نامه اي به هيچ كس؛ این حواس پرتی می خواهد تا کجا به دنبال خود بکشاندت ؟ تا کجا؟ کجا؟ کجا؟ این همه سال برای فراموش کردن به هر دری بزنی و به هر چیزی دخیل ببندی؛ از درس و مشق و کتاب و مدرک و وبلاگ و شعر و فلسفه گرفته تا پیوندها و یگانگی ها و بیگانگی ها ... و آخر سر بببینی که نه تنها چیزی از اندوه دور و بیهوده ات کم نشده، که مثل زخمی تازه دوخته، منتظر لبخنده ای ست تا دوباره بشکفد.... بعد تلاش کنی تا به یاد بیاوری چیزی یا کسی را که اصلا یادت نمی آید کجا و کی گم اش کرده ایسال ها شبيه " دون كيشوت" به آسيابهاي بادي حمله كني، تا به خيال خودت، داد دل از روزگار بستاني و در نيمه هاي راه كه مي ايستي تا نفسي تازه كني خنده ات مي گيرد از شكل و شمايل خودت و حماسه ي ابلهانه ات ! ... براي گريختن از زير تگرگ زوال و فراموشي پناه ببري به توليد مثل و فرزند ، تا اداي جاودانگان و بيمرگان را درآوري و از پس چند سال ، موهاي سپيدت به انكارهاي تو ريشخندي دردآلود بزند و سر به سردل شكسته ات بگذارد ... فقط دلت مي خواهد به معبدي بروي كه سايه سار درخت انجيري باشد، نه براي مراقبه و شوخي هاي بودا وار... فقط سايه سار درخت کهنسال انجيري كه هياهوي گنجشكانش تو را با خود ببرد،... بافه اي از برگ هاي خشكيده زير سرت بگذاري و با چشمهاي بسته، به خوابي هميشگي بروي؛ به سرزمين فراموشي، فراموشي، فراموشي! دكترسيدعبدالحميدضيايي setareh...ادامه مطلب

گاهی باید نبخشید کسی را که بارها او را بخشیدی و نفهمید!
گاهی نباید صبر کرد!
باید رها و کرد و رفت تا بدانند اگر ماندی رفتن را بلد بوده ای!
گاهی بر سر کارهایی که برای دیگران انجام می دهی باید منت گذاشت تا آنرا کم اهمیت ندانند!
گاهی باید بد بود برای کسی که قدر خوب بودنت را نمی داند!
و گاهی باید به آدمها از دست دادن را متذکر شد ...
آدمها همیشه صبور نمی مانند ...

setareh...